Als kind was ik al gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. Waarom? Ik weet het niet. Misschien wel door de verhalen die in de familie werden verteld. Een tante van mijn moeder bijvoorbeeld; zij zat tijdens de oorlog in een kamp. Op haar arm stond slordig een nummer getatoeëerd en nieuwsgierig en een beetje bang keken wij daar naar. Misschien de verhalen over mijn oma die vanuit Waddinxveen het bombardement van Rotterdam kon zien en de as neer zag dalen, en het bombardement wat zij zelf meemaakte. Het ondergedoken zitten van mijn opa en oma met mijn net geboren vader. Of was het mijn andere opa die vertelde dat hij aardappelschillen moest ruilen voor melk zodat mijn moeder kon eten, en dat hij zijn eigen tabak kweekte zodat hij kon roken. Verhalen genoeg…

Mijn opa en oma woonden in Boskoop waar mijn opa zijn eigen boomkwekerij had. Ik was daar als klein kind veel te vinden. Op een dag toen ik weer door de aarde aan het wroeten was, vond ik een helm. Het bleek een Amerikaanse helm te zijn. Enigszins geschrokken liep mijn opa mee om te kijken of er verder niets meer lag. Vanaf die dag liet het zoeken naar sporen uit de Tweede Wereldoorlog mij niet meer los.
Later werd dit wat professioneler. Ik schafte mijn eerste metaaldetector aan. Bekende slagvelden in Nederland en België werden aangedaan. Leuke en bijzondere dingen heb ik daar gevonden en op internet zag je wel eens van die vondsten zoals een zogenaamde ‘dogtags’. Door middel van deze ‘tags’ was een soldaat te identificeren, voor het geval hem het ergste zou overkomen. Als er alleen een dogtag werd gevonden rees bij mij de vraag: wat is er gebeurd met de soldaat die er bij hoorde? Leeft hij nog, is hij dood en begraven of erger nog, is hij vermist?

Wat vermist voor een familie betekend leerde ik later. De opa van mijn vrouw was door verraad opgepakt door de Duitsers. Omdat hij in de ogen van de bezetter verkeerd handelde door deel te nemen aan wapendroppingen (in de Krim, Overijssel) en onderduikers verbergde, stopte ze hem in het ‘Huis van Bewaring' in Almelo. Tot daar wist men waar hij zat, maar vanuit Almelo is hij naar een kamp gebracht waar hij is omgekomen. Door inspanningen van het Rode Kruis is hij teruggevonden in een massagraf. Door middel van deze positieve identificatie ontstond de mogelijkheid om hem te begraven op de oorlogsbegraafplaats te Loenen. Hierdoor konden mijn schoonmoeder met haar moeder en zussen het graf bezoeken.

Toen Tino Dam mij benaderde om een stichting op te richten met het doel vermiste soldaten op te sporen, hoefde ik geen moment na te denken. We hebben immers een belofte waar te maken. Vanuit de regering is na de Tweede Wereldoorlog beloofd dat zij er alles aan zou doen om de omgekomen en vermiste soldaten op te sporen en hen een waardige rustplaats te geven. Anno 2008 is van deze belofte weinig meer te merken. Door nieuwe circulaires, opgelegd vanuit de overheid, wordt het steeds moeilijker om actief te zoeken naar vermisten. Van verschillende vliegtuigwrakken is bijvoorbeeld bekend waar ze liggen, en ook is bekend dat zich daar nog vermiste personen in bevinden. Maar door financiële kwesties wordt niet tot berging overgegaan. Alleen als de naaste familie er om vraagt, maar die weten vaak van niets.

Nee, herdenken in Nederland beperkt zich tot de reclame spotjes die twee weken voor 4 en 5 mei worden uitgezonden met als ‘hoogtepunt’; de herdenking op 4 en 5 mei. Dat we moeten gedenken is vanzelfsprekend en dat er herdacht wordt is een mooi gebaar. Maar waar de overheid haar belofte niet na komt zullen wij als stichting, waar mogelijk, er alles aan doen om vermisten op te sporen.

Peter Mulder, 2008
Secretaris Stichting Missing In Action (MIA), Nederland.

Sinds april 2018 is Peter Mulder een officieel Defense POW/MIA Accounting Agency (DPAA) vrijwilliger.
Onderstaande insigne heeft hij gekregen tijdens een van de DPAA en Stichting Missing In Action (MIA) gezamelijke inspanningen een vermiste soldaat thuis te krijgen.